Ongeveer 11 jaar ben ik werkzaam als paraveterinair (dierenartsassistente). Een sterilisatie of castratie van de poes/kat is een ingreep die vaak wordt gedaan. Vaak worden de katten bij mij afgegeven waarbij sommige diereneigenaren met tranen in hun ogen of zelfs huilend hun kat bij ons achterlaten. Meestal denk ik dan, tsjee het is maar een basis ingreep.

Maar nu moest mijn eigen poezenkind gesteriliseerd worden. Ineens kan ik mij beter identificeren met de verdrietige eigenaren.

Ik heb nooit echt een kinderwens gehad, maar mijn katten worden wel als mijn kinderen behandeld. Nu heb ik wel een sterkere band met de ene dan de andere. Zo had ik voorheen Cosmo, wij waren echt twee handen op een buik. Helaas is hij 1,5 jaar overleden, hier ben ik lang troosteloos om geweest.

Maar nu heb ik Floortje, met Floortje heb ik wel een gelijke band als ik met Cosmo had. Dus toen ik haar moest laten steriliseren was ik eigenlijk heel zenuwachtig, waarbij ik de nacht ervoor zelfs slecht heb geslapen. Nu was ik dus die eigenaar die met tranen in haar ogen haar kat aan de dierenarts moest afgeven. Gelukkig had ik wel wat priveleges; zo was ik er bij toen ze in slaap werd gebracht en werd ze bij mij op schoot ook weer wakker.

De operatie is gelukkig goed gegaan en Floortje kon weer snel naar huis. De volgende uitdaging is, is dat Floortje 10-dagen een rompertje aan moet omdat ze niet aan de wond mag zitten.

Normaal gesproken moet ik zelf de eigenaren streng toespreken dat het rompertje echt zolang aan moet, eerder af is echt geen goed idee dan zit je straks met de antibiotica en eeen fikse wond ontsteking. Nou, wordt mijn eigen wilskracht beproeft. Acht, het is zo zielig, het kan wel eerder uit he... Gelukkig belde mijn collega nog even naar mij om te vragen hoe het met Floortje ging en toen ik het haar vertelde, heeft ze mij met mijn eigen woorden streng toe gesproken...
Ja het rompertje blijft dus tot vrijdag aan.

Zo ben je ineens van paraveterinair echt weer diereneigenaar.